Column"Broederstrijd"
|
Vorig seizoen speelde dat dilemma bij de Rijpkematjes overigens niet, want toen speelden beide broers op het Sportcentrum Schuttersveld nog gebroederlijk aan elkaars zijde en kon de hele familie in alle vrijheid en naar hartelust juichen. Die vrijheid wordt nu echter als een wilg beknot. Want aan de ene kant mag je wel genieten, maar aan de andere kant vooral niet al te zichtbaar juichen, want daaruit zouden aandachtige liplezers als je zoals tegenwoordig te doen gebruikelijk de hand niet voor de mond houdt, toch een voorkeur kunnen destilleren. Dus als fanatiek supporter en bewonderaar van "the bloedeigen kids" geen vreugde-uitbarstingen als Marco de bal van grote afstand richting de kruising jaagt en evenmin als broer Stefan dezelfde bal met een katachtige reflex uit diezelfde kruising tikt. Dat lijkt verdomd lastig als je naast trotse ouder ook nog eens liefhebber pur sang bent.
|
Om iedere schijn te vermijden zullen de direct betrokkenen voor de camera, tenminste als die zaterdag op het Anfield van Waterpoort Boys aanwezig is, ongetwijfeld verklaren, dat - en daar komen de clichés - het hen geen biet uitmaakt en dat men op een mooie pot hoopt en dat de beste moge winnen. Wij van de Wéé Péé Béé begrijpen die open deuren maar al te goed en kunnen daar ook een heel eind in meegaan. Een heel eind, want het maakt ons uiteraard wel iets uit en uiteraard hopen we toch echt, dat wij winnen. En daarvoor hoeven we wat ons betreft voor één keer niet eens de beste te zijn. Daarin verschillen we dus fundamenteel met de bloedverwanten van Marco en Stefan. Alleen de hoop op een mooie wedstrijd wordt door ons voor 100, neen voor 110% gedeeld. Een mooie wedstrijd voor het publiek en niet in de laatste plaats voor ...... Marco en Stefan en hun meest fanatieke supporters.
Foto's: Wies Procee en v.v. Waterpoort Boys